Ostatni dom

Własny dom zwykle wydaje się bezpiecznym miejscem. Ludzie wracają do niego przekonani, że to właśnie tutaj będą w stanie skryć się przed złem tego świata... Potem okazuje się, że twoje zamki były za słabe, drzwi niedostatecznie solidne, a oszczędzenie na systemie alarmowym zapewniło ci ostatnie wakacje przed śmiercią. Phoenix pisała na studiach o takich przypadkach, a teraz od czasu do czasu przynosiła do gazety informacje o takowych, które dla odmiany nie były fałszywe. Czemu nie przyszło jej do głowy, aby uczyć się na błędach innych? Nie chciała. Wiedziała, że zarabiając na życie tak jak to robi teraz drogimi drzwiami i alarmem kupi sobie jedynie kilka minut niepewności. Na cóż ta farsa? Jeśli ktoś będzie chciał jej głowy to może ją przestrzelić nawet przez okno. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że niechcianym gościem będzie ktoś spoza kręgów jej pracodawców. Gdyby ktoś jej to powiedział jakiś czas temu to pewnie... zupełnie nic by nie zmieniła.
Napastliwie stukała w klawisze klawiatury odpisując na jeden z maili od kobiety, którą traktowała jak swoją informatorkę. Bądź co bądź była to przewrażliwiona, podstarzała kobieta, której mąż tylko napędzał jej podejrzliwość, jednak niekiedy dawała jej dobre tropy. Nie mogła przynosić tylko fałszywek. Zbyt szybko by się połapali, albo uznaliby ją za niedorajdę i od razu zwolnili. Obie drogi prowadziły donikąd. Jasny blask bijący od ekranu sprawił, że wszystko wokół wydawało się całkiem czarne, a małe słuchawki w uszach zagłuszały każdy dźwięk, aby tylko nie pamiętała o tym, że nadal istnieje w tej samej rzeczywistości. To był błąd. Gdy dojrzała ruch z boku zdołała jedynie szybko wyciągnąć z uszu słuchawki, które opadły na jej kolana ledwo mijając zbliżający się nóż. Zesztywniała zdezorientowana. Tak samo mógł ją zaskoczyć szef w dobrym humorze, jednak była zasadnicza różnica – szef był zwiastunem niebezpieczeństwa, nie nim samym w sobie. Ciężko wypuściła powietrze, po tym jak przejechał nożem po jej szyi. Miała umrzeć? Teraz? Bez planowania? To nie ona miała podjąć decyzję jak, kiedy i gdzie? Kusząca perspektywa, a jednak w pewien sposób pozostawiała niedosyt. Dotychczas wydawało jej się, że będzie własną śmiercią, a ta chwila przeczyła temu przekonaniu.
- Poderżnij mi gardło, albo przestań wymachiwać swoją zabawką, panie... Madman. – wysyczała. W jej głosie czuć było nutkę niepewności, jednak na próżno szukać w niej dowodu udawanej brawury – Blue rzeczywiście nie wiedziała, czy rozsądnie tak po prostu teraz umrzeć. Po tylu latach czekania na własną śmierć nie chciała umrzeć! Cóż za parszywa ta natura człowieka, że się tak waha w nieodpowiednim momencie. - Kłamać? Nie wiem o co panu chodzi. – parsknęła gniewnie, jednak nadal nie ważyła się drgnąć. Jej żołądek zamienił się w czarną dziurę zasysającą wszystko do środka – jej źródłem był strach, który pomimo wszelakich wątpliwości był zdominowany przez ekscytację. Teraz nie miała możliwości się ruszyć, a co dopiero pobiec do torby po lojalny scyzoryk, który dzisiaj ją zdradził. Zresztą, czy jego rozmiary by coś tutaj wskórały? Musiałaby to doskonale rozegrać, aby mieć szanse. Marne gdybanie, gdy awykonalne jego założenia.
Skrzywiła się, gdy poczuła jego nos i lekki nacisk na włosach. - Czyżby któreś wydanie gazety ugodziło w godność? – zakpiła zaciskając dłoń na krześle. Na przemian była pewna i niepewna. Gdyby tylko myśli były jednolite w tego typu momentach...

Prychnęła z pogardą. Jeżeli naprawdę chciał się bawić, to właśnie powiedział jej, że dostała czas, zanim zdecyduje się podjąć konkretniejsze kroki, a to wzbudzało w niej zamknięte dotychczas pokłady pewności siebie. Nie chciał jej zabić? Więc cóż mógłby jej zrobić? Okaleczyć? Ból byłby dobrą motywacją do walki. A jednak siedziała. Nie buntowała się. Nie, jeszcze nie. Teraz była grzecznym zakładnikiem. Jeszcze chwilę, zanim latami tresowany socjopata chcący własnej śmierci spróbuje zgotować ją komuś innemu – a sądząc po faktach mimo wszystko zgotuje ją sobie.
Jedno mogła mu przyznać. Choć jego „pseudonim artystyczny” wzbudzał w niej zażenowanie, to całkiem dobrze go sobie dobrał – rzeczywiście stuknięty był, nie jak ci nastolatkowie piszący w komentarzach do artykułów, które kiedyś pisała dla jednego serwisu internetowego. Czy któreś z nich było kiedyś nim? Pewnie nie. Czy któreś z nich wyrośnie na kogoś takiego jak on? Pewnie nie. Większość ludzi miała skłonność do socjopatii, ale na prawdziwych socjopatów wyrastała zaledwie garstka. Czy ciekawiło ją dlaczego właśnie on się takim stał? Nie, teraz miała ważniejsze sprawy na głowie niż kontemplowanie jego przeszłości. Dla niej był jedynie nożem na gardle, oddechem i głosem – niczym co tworzyłoby całą osobę.
Zmarszczyła czoło. Skąd miałby wiedzieć o jej głównym źródle zarobku? Gangsterzy rzadko się kryli, gdy nie było takiej potrzeby. Mieszkała na uboczu, mogli uciec bez problemu, a kamery tutaj nie sięgały. - Nie wiem o co panu chodzi. Ja? Kłamać? – zaszczebiotała słodko, a jednak z wyraźnie wyczuwalnym jadem. Zaczynała się rozluźniać. Jedynie w gardle tkwiła ta gula, która nie pozwalała jej na wyuczony w pracy, pełen pogardy ton.
Mężczyzna był blisko, miał nóż na jej gardle, a jednak już się nie bała – albo przynajmniej tak sobie wmawiała. Wróciła dłonią do myszki komputera, jakby wcale go za nią nie było. Poruszyła kursorem i po dwóch kliknięciach komputer wyłączył się i jedynie mała dioda monitora migała na niebiesko sygnalizując, że ten musi zostać wyłączony osobno. W czerni ekranu dostrzegła majaczącą sylwetkę swojego oprawcy. Teraz nic nie oświetlało ani jego, ani jej. Drobinki księżycowego blasku starały się wsunąć pomiędzy roletami, jednak na próżno. Utkwili w ciemności. Nie była pewna na ile ten akt swawoli jej się przysłuży, więc poczuła presję, by zwrócić jego uwagę na własną osobę. - Teraz nikt nic nie widzi. – powiedziała krótko i zwilżyła wargi mlaskając cicho. - Jaka teraz będzie prawda, panie Madman? – spytała po krótkiej pauzie.
Starając się by nie wydać żadnego dźwięku sięgnęła do własnej szyi wsuwając opuszki palców pod ostrze. Kość powinna zatrzymać pierwszy ruch jeśli na taki się zdecyduje. Liczyła, że uzyska chwilę wolności, gdy mężczyzna zdecyduje się zapalić światło – w innym wypadku musiałby działać po omacku pozbawiony widoku jej białych włosów, jasnych oczu i skóry, a nawet własnych rąk.
Skoro już wiedziała, że kryje się pod kominiarką, to czuła się zobligowana do powiedzenia kilku słów zbyt wiele. - Lubisz się ukrywać, prawda? Boisz się, że cię rozpoznam? – zapytała, choć zgoła retorycznie wyszczerzając swoje usta w szerokim uśmiechu, którego nie mógł zobaczyć.

Drgnęła, gdy poczuła, że zabrał ostrze z jej krtani. Ciemność ukrywała odpowiedzi – czy tylko trochę się odsunął, czy dostatecznie, by podjąć jakieś działanie bez samodzielnego nabijania się na ostrze? Pokój był zbyt mały, aby móc ryzykować ze sprawdzaniem. Dopiero, gdy przyciągał do siebie krzesło, na którym siedziała była skora się poderwać, ale wtedy było już za późno; czuła nacisk jego dłoni i chłód, który nagabywał do podporządkowania się woli oprawcy.
Mówił, mówił dużo, mówił za dużo. Nie chciał jej zabić, miał co do niej plany – czemu cały czas upewniał się, że może łatwo odebrać jej życie? Jeśli koperta rzeczywiście zawierała wszystkie odpowiedzi, to jedynym zagrożeniem było to, że za nim ruszy. Phoenix miała całkiem przeciętne zdolności bojowe pod względem fizycznym – psychicznie nie miała ograniczeń, bo nie bała się śmierci. Gdyby tylko o to chodziło to zostawiłby kopertę w skrzynce pocztowej. Przyszedł osobiście, bo miało to większy sens. Chciał się nad nią pastwić? Tak przynajmniej myślała. Jeśli miała racje – co wcale by się jej nie podobało – to musiała znaleźć sposób na pozbycie się go. Miał nad nią przewagę w świecie materialnym, więc pozostawało jej zdobycie jej dominacji niewerbalnej. Socjopaci działali inaczej niż zwykli ludzie, więc zadanie było trudne, szczególnie z jej znikomą wiedzą, jednak nie widziała innego wyjścia. Miała siedzieć w ciszy i liczyć, że sobie pójdzie nie robiąc jej problemów, choć pofatygował się do niej osobiście? Nawet nie liczyła, że po prostu chciał z  nią wypić herbatę.
- Skoro nie chcesz mnie zabić to po co ten nóż? Martwa nie otworzę koperty. – niekiedy najlepszą drogą do odpowiedzi było pytanie. Był towarzyski jak na psychopatę, to może jest jednym z tych, którzy lubią sobie pogadać. Zawsze jakiś punkt zaczepienia, gdy będzie starała się cholerę znaleźć. Nie żeby na co dzień nie byli zupełnie inni, jednak wszystko zawsze jakoś pokrętnie się łączyło. Zapamiętała sobie jego głos i oczy, a to już jakiś początek. Uprzejmie byłoby go znaleźć i wysłać kosz pełen owoców do domu – najlepiej wypełnionych trucizną. Niby wykazywał nieprzyjemnie dużą wiedzę na temat jej pracy, więc mógł być jednym z członków któregoś gangu – tylko, że oni wiedzieli jak sami działają, więc danych na temat drugiego ganku nie byli w stanie zdobyć, bo sami nie pozostawiali po sobie śladów. Musiał być spoza. Tylko po co komu pchać się w to błoto? Ach, nie kwestionujmy racjonalnych decyzji psychopatów. I tak istniała niewielka szansa, że go zrozumie pomimo własnego, niekorzystnego stanu psychicznego.
- Jeśli jesteś bohaterem to biegaj w pelerynie, a nie kominiarce. – parsknęła. Czy to miasto go potrzebowało? Cóż, to miasto potrzebowało wielu rzeczy, ale na pewno nie kolejnego stukniętego. W tym wypadku jedyne co było potrzebne do duży ładunek wybuchowy, żeby to z ziemią zrównać. Nie żeby nie myślała nad pożegnaniem się ze światem poprzez wybuch, jednak zasobność portfela mocno ograniczała jej fantazję.
- Widziałam wiele okropnych mord. Uwierz mi, co najwyżej wmieszasz się w tłum twarzy, których staram się nie pamiętać. Nie masz czego się wstydzić. – zakpiła. Jej płytki, pełen obawy przed nożem oddech kontrastował z jej postawą. Po raz enty ciało i umysł nie chciały współpracować, choć tworzyły jedność. Nawet nie liczyła, że go zobaczy. W jej życiu nic nie było proste. Odwdzięczenie się za odebranie wieczoru spędzonego z pracą też takie być nie mogło.
Uniosła dłoń i ułożyła ją na jego przedramieniu. Nie zaciskała uścisku – nie dawała swoją postawą do zrozumienia, że zamierza się bronić. Wręcz przeciwnie, zaczynała być potulna jak baranek. - Gdybym wiedziała kim są, byłabym martwa. – nie mogła uwierzyć, że zakładał, że mogła coś wiedzieć. Skąd? Z nią obchodzili się uważniej, niż dilerzy z prywatnością swoich klientów. - Nie wiem co ci ktoś nagadał, ale nie odwiedzają mnie na herbatkę. – wytłumaczyła mu coś, co było dla niej do bólu oczywiste, a jednak takim mogło nie być. - Zakładam, że pan, panie Madman, również mnie nie odwiedził w tym celu. – nieoczekiwanie stała się słodka do tego poziomu, że próchnica wyniszczała zęby w kilka sekund. Nawet nie było słychać jadu – widocznie wzięła sobie do serca obecność noża przy tymże narządzie. - Co nie znaczy, że nasza relacja musi pozostawać tak... oschła. – dodała.

Uśmiechnęła się. Nóż na klatce piersiowej obrazem współpracy? - Ostra i bliska sercu? – spytała nie oczekując jego odpowiedzi. „Zimna i śmiercionośna” też by pasowało, jednak po cóż nadmiernie psuć sobie humor, gdy można się uśmiać przed śmiercią. Z czasem przyzwyczaiła się do sytuacji, w której się znalazła i nie czuła większego stresu, po którym zostały już w sumie tylko bardzo powoli rozluźniające się mięśnie. Nie wiedziała czy doigra się i skończy z nożem między żebrami, ale czy to było ważne? Na próżno martwić się kwestiami, które od nas nie zależały. Co prawda jej słowa mogły być gwoździem do trumny, choć...
Phoenix próbowała sprawdzić, kto dawał jej zarobek w momentach, gdy nawracała do niej nadzieja na to, że świat wcale nie musi być tak zły, jakim go uczyniono. Jedyne co jej to niosło to przeszkody, które z czasem zatrzymały ją w miejscu. Bardzo... stanowcze przeszkody.

Mokra od cieczy skóra. Czy to mogła być benzyna? Wypełniony skrzepami krwi nos nie pozwalał wyczuć jakiegokolwiek zapachu, a napuchnięte powieki przysłaniały cały świat. Nie krzyczała. Nie miała po co. To tylko dawało im satysfakcję, a oni nawet nie chcieli jej zabić – ta jakże wykwintna niespodzianka przecież miała być tylko „pouczeniem”. A co jeśli jednak zmienili zdanie? Mieli kogoś na jej miejsce? Była dla nich bezużyteczna? Uścisk na karku wydarł ją z siedzenia. Kiedy ją odwiązali? Naprawdę oberwała w głowę tak mocno, by jeszcze i słuch stracić? Nie opierała się. Nie lubili tego, ale nie słyszała ich narzekań. Byli drapieżnikami, a nie padlinożercami – oczekiwali, że będą mogli się zabawić zwierzyną.
Głowa w wodzie. Nie wierzgała, to jedynie utrudniało wstrzymywanie oddechu. Gdy brakło jej tchu sztywniała i wtedy ją wyciągali. Raz próbowała udawać, jednak zorientowali się, że zbyt szybko i nim zdołała zaczerpnąć powietrza złamali jej nos – albo zmiażdżyli do końca to co już wcześniej zostało złamane. Nigdy nie czerpała satysfakcji z bólu, jednak tym razem było inaczej. Nie sprawiał jej przyjemności, jednak maniakalnie ją bawił. Gdy znowu usadzili ją na znajomym krześle zaczęła się śmiać. Pewnie rżałaby tam w najlepsze słysząc ich stłumione bluzgi, jednak objawy dobrego humoru zostały stłumione przez celny cios, który pozbawił ją przytomności. Potem obudziła się w krzakach na tyle domu. Pierwsza i ostatnia przygoda z zabawą w bohatera.

- Zaiste, rozsądnie. – przytaknęła mu. W głębi ciała zaczynało jej się zbierać na śmiech. Ten sam, pełen sprzecznych emocji śmiech, który mógł być jej ostatnim i nie wykluczone, że będzie. Tryb życia jej nie służył, bo jej życie praktycznie nie istniało. Była już tylko wrakiem niosącym resztki człowieczeństwa w ramiona śmierci, która obiecała się nimi zaopiekować, jeśli odpowiednio je zapakuje. Czy pakunkiem miał być nóż? Cóż za pospolity pomysł. Skok z wysokości, utopienie, kwas, detonacja... Były odrobinę mniej sztampowe sposoby, choć już wielokrotnie przerobione przez jej poprzedników.
Osunęła się leniwie w siedzeniu, gdy nóż przestał ciążyć jej sercu. Szyja była odrobinę wygodniejsza – nie ruszała się tak bardzo. Właściwie gdyby spojrzeć na to poetycko, to nóż był teraz kochankiem składającym zimne pocałunki na jej skórze; być może ostatnie oznaki czułości. - Jedyne co kuszę, to los. – skwitowała. Zaczynała wierzyć, że świat i wszystko co z nim związane właśnie przez przeznaczenie zostało przeklęte, by nieustannie chylić się ku upadkowi. W tym i ona – jeśli jakiś niepoznany pierwiastek wpływający na świat nadał priorytet jej końcowi to niebawem się go doczeka niezależnie od własnego zachowania. Najpewniej słodko się okłamywała, by zsunąć ze swoich barków ciężar odpowiedzialności.
Uniosła podbródek jakby od niechcenia, zmęczona wyciągniętymi wprost z teatru, przerysowanymi ruchami. Właściwie życie było sceną, a oni aktorami, więc po cóż się ograniczać? - Czemu sam tego nie zrobisz? Boisz się, że tak łatwo cię namierzyć? – zapytała nie oczekując odpowiedzi. I tak jej uniknie. - Dopiero co nazwał mnie pan, Mister Madman, kłamcą, a teraz oczekuje, że zadeklaruję bycie narzędziem i rzeczywiście dostosuję się do swojej deklaracji ignorując idące za nią konsekwencje. Nadgorliwi oskarżą mnie o to, że jestem bezpośrednio powiązana i wbiją mi nóż w plecy, a jeśli zbyt nagnę prawdę to zapewne doczekam się następnej wizyty. W obu przypadkach kończę związana z nożem bliską relacją. – zaśmiała się pogardliwie. - Nie mam interesu w wybieraniu nadanej przez pana daty śmierci, a nie udowodniono mi w żaden sposób, czemu miałaby być lepsza. – dodała od razu. Stawiał ją w bardzo niekomfortowej sytuacji. Stała na skrawku ziemi pomiędzy dwiema przepaściami, które w istocie stanowiły jedność i zależnie od balansu ciała szybciej, czy też później miała spaść. Doprawdy, interes życia.

Po całej początkowej szopce socjopata okazał się zaskakująco ludzki. Nie przyszedł tutaj w celu bycia socjopatą w towarzystwie – chciał powierzyć jej wielką misję udzielenia mu pomocy w wyplenieniu kreatur zamieszkujących to miasto. Bawiło ją to, trudno zaprzeczyć, a jednak nadal była w niej ta młoda, naiwna dziewczyna, która wierzyła w to, że świat może stać się lepszy. Nie podejmowała decyzji ze względu na strach, a ze względu na tę starą osobowość, która podszeptywała jej z tyłu głowy, że to będzie rozsądne rozwiązanie.
Nie przeszkadzał jej jego dotyk. Na swój sposób był nawet przyjemny, zważywszy na to, że jej gość zauważył, iż nóż wcale nie był uniwersalnym narzędziem. Był zrezygnowany. Jednak była dostatecznie irytującą kreaturą, żeby każdego zamęczyć – rzecz jasna, jeśli nie została przez ten cały czas uśmiercona. Jej twarz złagodniała, a ciało było już całkiem rozluźnione, co było całkiem przyzwoitym wyczynem – w końcu gościła nieproszonego mężczyznę z bronią, a potrafiła przy tym zachować godność nosząc piżamę w postaci t-shirtu i spodenek tak krótkich, że mogłyby uchodzić za pasek. Kiedyś wpisze sobie to do CV. Na przykład w czyśćcu.
- Zrobię to raz. Jeśli nie odwiedzą mnie równie miłe osoby co pan, to jestem skłonna podjąć długoterminową współpracę. – oświadczyła, chcąc dać sobie jak i jemu ukojenie. Podjęcie decyzji było swego rodzaju uwolnieniem się, a przynajmniej od wątpliwości – w teorii przecież miała nie zmienić zdania. Zresztą, na co to jej było? Jeśli mu się uda to będzie bezpieczna i bez pieniędzy po zapłaceniu rat kredytu. Fantastyczna perspektywa na życie. Wypadałoby się dowiedzieć, czy istnieje inne, równie zdemoralizowane miasto potrzebujące osoby na stanowisko beznadziejnego człowieka, gotowego do sabotowania zwykłych ludzi na rzecz tych, których kiedyś nienawidziła.
- Usatysfakcjonowany? – spytała. Co teraz? Dopiął swego, a ten piskliwy głos z tyłu głowy pewnie odwiedzie ją od planu odszukania go i ujawnienia jego tożsamości mafii. Po chwili już całkiem nie wierzyła, że mu się uda. Było zbyt wielu chętnych do łatwego zarobku, aby ilość kryminalistów mogła zacząć się pomniejszać pod wpływem jednej osoby. Policja zapewne była na równi lub w połowie tak skorumpowana jak ona. Miał umrzeć za swoje idee? Skąd to ją nagle interesowało? Nie jej życie, nie jej decyzja, choć dopiero co mógł decydować o jej własnym.