Mieszkanie pełne wariatów

Wzdrygnął się, czując jak para ramion zacisnęła się wokół pasa i westchnął bezgłośnie, gdy oddech tego drania załaskotał go w kark i zaraz przemienił się w cichy szept pobrzmiewający łagodnie w uchu. W akcie przywitania wysyczał pod nosem przekleństwo, a element zaskoczenia w oka mgnieniu wyparował. Język Havoca powędrował po spierzchniętych wargach, które zaraz wygięte zostały w niewyraźnym półuśmiech, kiedy poczuł znajomą strukturę warg na skórze, ciepłą i zadziwiająco subtelną. I być może zdradziłby słabość do tego gestu, gdyby nie to, że nadal był na niego zły.
— Zaraz idę spać — mruknął oschle i wyswobodził się z zafundowanego przez tego palanta uścisku, by dać mu do zrozumienia, że foch mu jeszcze nie przeszedł, a przymileniem się nic nie zdziała, ewentualnie cała sytuacja stanie się jeszcze bardziej napięta, bo Mike nie miał siły się dziś wydzierać. Był zmęczony, śpiący i przede wszystkim bez życia.
Pozwolił, by ręcznik spadł z bioder, a po chwili naciągnął na nagie pośladki bokserki, a zmarszczka na czole tylko się powiększyła, gdy uświadomił sobie, że bielizna na pewno nie należało do niego. Rzucił w Kurtza wilgotnym ręcznikiem i przeczesał palcami włosy, nadal nie zaszczycając go ani jednym, pojedynczym spojrzeniem.
Złapał w palce porzuconą na łóżku paczkę papierosów i poszedł do kuchni, by zapalić. Dziś jeden pokój było zbyt mały na pomieszczenie ich dwójki i zapewnienia, że jeden nie rzuci się drugiemu do gardła. Havoc był bliski ciskaniem „kurwami” na lewo i prawo. Wcisnął do ust używkę i zapalił, czując ulgę, gdy zbawienny dym zatrzymał się przez chwilę w płucach, a potem został wypuszczony nosem. Wpatrując się we wzrok przez niego utworzony, nie tracił czujność. Nasłuchiwał co robi Niemiec, żeby ewentualnie ewakuować się z kuchni i wślizgnąć się do łóżka, ale zamiast usłyszeć dźwięk świadczący o tym, że Dan się zbliża, wzdrygnął się. Chłodny wiatr wpadł przez okno, igrając z odsłoniętą skórą mężczyzny, a wraz zniknęła też i ta nikła ulga, która pojawiła się wraz z zaciągnięciem się.

W momencie, gdy Dante wszedł do kuchni, Havoca znów nawiedziło złośliwie wrażenie, ze te mieszkanie powoli robi się za ciasne dla ich dwójki. Chcąc go na początku kompletnie zignorować, w końcu spojrzał na niego spode łba, za nim doszło do wyczekiwanych przez niego rękoczynów, a zaraz przeniósł wzrok na okno. Niebo było bezchmurne, wyścielone migoczącymi gwiazdami, a księżyc, prawie w pełni, wkradł się do kuchni w postaci srebrzystej poświaty oświetlającą pochłonięty przez mrok profil gliniarza. Pogoda tworzyła malowniczy, zrównoważony z myślami Mike’a prolog do zbrodni doskonałej na typie, który wszedł w jego życie z brudnymi buciorami i zdrowo namieszał, nie tylko w strefie i uczuciowej, a psychicznej, która łamała się z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, coraz bardziej i domagała się konsultacji z psychologiem, a może i nawet z psychiatrom. To tylko kwestia czasu, kiedy się nawzajem pozbijają.
— Całe życie — wysyczał przez zęby w ramach odpowiedzi i tym samym przerywając cisza, która zapadła na parę ciężkich chwil. W powietrzu unosiło się napięcie, a Mike miał przemożną ochotę strzelić kulkę w ten pusty łeb temu pozbawionemu manier i taktu idiocie. Nabrał łapczywie powietrza, zaraz łapiąc kolejny, zbawczy podmuch papierosa do płuc. Zamknął na chwilę oczy, wsłuchując się w oddech współlokatora, znajdujący się tuż na wyciągnięcie ręki i otworzył usta, by coś powiedzieć, ale za chwilę je zamknął, przygryzając delikatnie dolną wargę.
Przesunął wzrok po twarzy największa dupka w historii świata i wykrzywił usta w niezgrabnym grymasie, który mógł uchodzić śmiało za odruch wymiotny. Pewnie znów próbował go przekupić, udając skruchę. Nie tym razem. Miał wrażenie, że nieużywana sypialnie zaraz zmieni swój status, a on sam w końcu się wyśpij bez znoszenia dłoni Kurtza na najbardziej intymnych częściach ciała.
Podszedł do zlewu i nakarmił go petem.

Havoc nie stęknął z bólu, nie wyrywał się, nie klął, tylko patrzył tymi swoimi stalowymi zamrożonymi przez chłód poranka oczami w tak dobrze znajome oczy prokuratura. Bycie odpornym na ból do czegoś zobowiązywało, a on sam nie miał zamiaru zdradzać targających go w tej chwili uczuć, emocji, dlatego zerwał z maski twarz zdenerwowania i założył nową, zobojętnienia. Wykrzywił usta w okropnym uśmiechu, przytulając się plecami do ściany, poczuł jak po kręgosłupie wędruję dreszcz i znika w koniuszkach placów zaciśniętych mocno w pięść. Przyśpieszony oddech też po chwili zwolnił, jak i nierówny rytm wybijany przez obijające się boleśnie o żebra serce.
— Nie pieprz — wysyczał ładując w te słowa tyle jadu, ile zdołał, choć najchętniej zaprzyjaźniłby swoją pieść z jego twarzą. — Bez mrugnięcia to zrobiłeś, a teraz się wściekasz. — Spróbował się wyszperać z uścisku. Nadaremno. Sprawił, że palce Krutza jeszcze mocniej uczepiły się jego skóry, dlatego Mike zafundował mu kopniaka w piszczel, coby nie dać temu typowi satysfakcji i nie pozwolić zadominować. — Wściekaj się na siebie. I puszczaj — zażądał.
Jedyne na co miał ochotę, to sen, a potem ewentualną możliwość nie oglądania znienawidzonej gęby, gdy się obudzi, choć te ostatnie graniczyło z cudem. Przeważnie razem dojeżdżali do pracy, warcząc jeden na drugiego, a potem nie odzywając się do końca dnia.
— Uszanuj to, że zaraz zemdleje ze zmęczenia i mnie puść — mruknął, puszczając i wzrok, i z tonu, bo wściekłością niczego nie osiągnie, a jeszcze bardziej podburzy drażniący charakter Niemca. Wcale nie przesadzał. Miał już na koncie dwie nieprzespane nocki. Trzecia może doprowadzić do tego, że najprościej świecie straci kontrolę nad ciałem i osunie się na kafelki w kuchni. Może przy odrobinie szczęścia uderzy głową o kant mebla i rozwali sobie łeb.
Chyba nie miał by nic przeciwko, gdyby Dan naprawdę zdecydował się go wywalić za drzwi. Może nie teraz, kiedy zdolność trzeźwego myślenia powoli zanikała, a obraz przed oczami stawał się mętny, zamazany, ale gdy będzie postawiony na nogi. Powoli dusił się w tym związku napełnionym złudzeniem, niczym nadmuchany balonik.
Przymknął oczy, a z ust wydostało się ciche westchnienie.
— Proszę — wyszeptał, choć to słowo z ledwością przedostało się przez struny głosowe, najpierw zatrzymując się na końcu języka. Nienawidził je kierować w stronę tego pozbawionego krzty empatii debila, który pewnie puści znów jakąś wiązankę.
Naprawdę zaraz film mu się urwie i runie w ramiona tego palanta, a przecież oprócz zwyczajowego piwa po pracy, nie miał w ustach żadnych innych procentowych trunków.

Zamrugał parę razy, nie dowierzając, że usta Kurtza wyprodukowały przeprosiny, tak rzadko używane przez właściciela podłamanego głosu. Trwając w lekkim zawierzeniu, pozwolił się pocałować, a nawet sam przeniósł niewielką inicjatywę i musnął go przelotnie, ledwo wyczuwalnie, a odchodząc do łóżka, zacisnął na kilka sekund palce na jego ramieniu w ramach dodania mu otuchy, a może niewidzialnej nici porozumienia, która sporadycznie owijała się wokół nich, sprawiając, że agresja, wściekłość ulatniała się, a na ich miejscu pojawiała się chęć bycia z najważniejszą osobą na świecie. Paradoksalnie Krutz dla Havoca taki właśnie.
— Potrzebuję cię dziś bardzo w roli poduszki — mruknął cicho, nie mając pewności, czy te słowa na pewno ujrzały światło dziennie i już po chwili był w sypialni, w łóżku. Zanurkował pod ciepłą kołdrę i zanurzył twarz w poduszce, która była przesiąknięta znajomych zapachem Dana, a słysząc hałas z kuchni, złowieszczy odgłos stłuczonego szkła, zadygotał, zastanawiając się, czy ten drań zrobił sobie jakąś krzywdę. Chciał tam iść, ale szybko zrozumiał błąd w myśleniu. Niemiec musiał teraz zostać sam ze sobą i pozbierać się do kupy, ogarnąć uczuciowo, nie pozwolić, by wypełniła go złość, a pożoga wściekłości wypaliła na nim swoje znamię. Havoc znał go aż za dobrze i wiedział, że pójście tam, znaczyło przeszkodę stojącą na drodze, nadającej się tylko do osunięcia.
Mimowolnie zamknął oczy, zastanawiając się czy doczeka się dziś swojego przenośnego kaloryfera i poduszki, a Dante doskonale nadawał się do tej roli. Kącik ust zadrżał lekko, gdy facet jego życia jednak pojawił się w sypialni. Pytanie czy zostanie w niej dłużej.

Czując jak łóżko lekko zapadło się pod ciężarem prokuratora, na ustach zawisł tymczasowy uśmiech, który jednak zaraz przygasł.
- Przecież wiesz, że niełatwo wymigać się od roboty - mruknął, niezbyt zadowolony, że Kurtz proponuje to właśnie teraz, byle jak, na ostatnią chwilę. Jutro miał ważne spotkanie i nie mógł go przełożyć od tak, bo kochanek ma zachcianki, ale i też nie podzielił się z tą myślą na głos, by znów nie wprowadzać między nimi drażniącego napięcia.
Ułożył głowę na jego torsie, z uwagą nasłuchując małego narządu w piersi Niemca, które utrzymywało przy życiu tę chodzą huśtawkę nastrojów.  Zamknął oczy. To jedna, z nielicznych czynności (i najprawdopodobniej najbardziej skuteczna), która koiły jego nadszarpane nerwy.
-  Wyrwę się wcześniej – zaproponował po chwili namysłu. — Ale niczego też nie obiecuję – mruknął ostrożnie, wiedząc jak Kurtz czasem za szybko i błędnie odczytuje niektóre gesty, słowa, a potem rodzą się nie porozumienia – jeden po drugim – a z nich do kłótni już niedaleka droga. – Może pojedziemy za miasto. Co ty na to? Zamiana otoczenia może wyjść nam na dobre.
Złączył ich usta w krótkim pocałunku, by ostudzić temperament Niemca i móc z czystym sumieniem iść spać. Potrzebował wprowadzić jakiś zmiany w swoim życiu. Trochę się dusił w tych czterech ścianach, w tym łóżku. Nawet dziś rozważał możliwość rzucenia na luz, odpoczynku od trwałego i burzliwego, zżerającego nerwy związku, a teraz, będąc tu z nim, już sam nie wiedział, znów się pogubił i nie mógł złapać powietrza, nabrać potrzebnego dystansu. Bo chyba nie potrafił sobie wyobrazić swojej egzystencji bez tego wkurzającego typa.

Havoc, wtulając się w Dana, niemal od razu został uwiedziony przez objęcia Morfeusza, które z zadziwiającą łatwością wypędziły go w krainę snu, a może raczej koszmaru. Koszmaru, który od dobrych paru miesięcy nie znikał, a tylko się wyostrzał, pojawiało się coraz więcej szczegółów, kontury przestawały być zamazane, a kolory wchodzące w odcienie szarości, zawabiały się na czerń. Ostatecznie obudził się o szóstej nad ranem, tłumiąc niemy krzyk zębami zaciśniętymi mocno na dolnej wardze. Palce zaciśnięte na połach kołdry drżały, a on sam oddychał jak maratończyk po przebyciu całej trasy na jednym z pierwszy miejsc. Boleśnie uderzenia serca, pot wyczuwalny na czole, karku, sprawiły, że miał ochotę zapalić. Z łatwością wydostał się z delikatnego objęć faceta swojego życia i, muskając go przelotnie w lekko rozchylone wargi, poszedł do kuchni, a mimowolnie kącik ust mu zadrżał, gdy znajome chrapanie odbijało się systematyczne od ścian mieszkania.
Otworzył okno na oścież i usiadł na parapecie, ignorując chłód wdzierający się do pomieszczenia, który wyprodukował na jego ciele nieprzyjemną, drażniącą gęsią skórę. Wcisnął do ust papierosa, zapalając go i pozwalając, aby tlił się w ustach, bez zaciągania, a sam oczy utkwił w swoje anemiczne odbicie w szybie i pociągnął nosem. Syknięciem przywitał możliwość złapania przeziębienia; katar w końcu był jednym z fundamentalnych symptomów. Przez chwilę miał ochotę skonfrontować taflę ze swoją pięścią, ale w porę się powstrzymał, zamiast tego przycisnął czoło do chłodu od niej bijającego i uśmiechnął się krzywo, przymykając oczy. Chęć konsultacji z psychologiem zaczęła się kształtować się powoli w jego głowie, ale chwili, gdy cisza została przerwana przez klakson samochodu, zadrżał i odgonił od siebie jak najszybciej tą nieprzyjemną perspektywę, skupiając myśli wokół sprawy, którą miał teraz badać. Poczuł nieprzyjemny uścisk żołądku, widząc oczami wyobraźni pocięte z chirurgiczną precyzją ciała, a potem wykrzywił usta w psychodelicznym uśmiechu.

Zadrżał, wzdychając w myślach, kiedy uświadomił sobie jak mało brakowało od spadnięcia z parapetu i skonfrontowaniu się z płytkami albo rzucenia się z ostatniego piętra. Towarzystwo Niemca, mimo że łatwe do przewidzenia o tej godzinie, zdziwiło go; myślał, że mężczyzna pośpij trochę dłużej i nie przyłapie go na wegetacji. Uspokojenie mocniej bijącego serca i nagle przyśpieszonego oddechu trwało zdecydowanie za długo i Havoc był przekonany, że Kurtz nie zaakceptuje żadnego kłamstwa, żadnego załagodzenia sytuacji.
— Przecież wiesz, że przez kłamstwa tworzą mi się wyrwy na sumieniu — mruknął, a na ustach pojawił się mimowolnie zaczepny uśmiech — więc stwarzam powód — dodał, bo nie chciał mówić prawdy, dlaczego nad ranem wylądował na parapecie, przy otwartym oknie z papierosem z w jednej dłoni i bez kubka kawy w drugiej. Nie trudno było mu sobie wyobrazić na znajomej twarzy spojrzenie pełne dezaprobaty, wiązankę przekleństw i gadkę-szmatkę o tym, że powinien wziąć wolne i zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, albo w ogóle rzucić robotę w wydziale zabójstw i zając się czymś mniej zajmującym, dobijającym, nadszarpującym nerwy; diabeł jednak tkwił w szczegółach. Havoc lubił romansować ze zwłokami, patrzeć w oczy trupów, odtwarzać parę potencjalnych scenariuszu wydarzeń, które mogły zajść pomiędzy ofiarą a dopuszczającym się zbrodni psychopatą. Do każdego socjopaty podchodził indywidualnie, a po dokładnej obserwacji miejsca zbrodni, zamordowanych, mógł naszkicować sobie w głowę zarys portretu psychologicznego i snuć domysły kim morderca jest, czym się zajmuje, co wywołało w jego psychice taki uszczerbek, że dopuścił się zbrodni. To wszystko fascynowała Havoca tak bardzo, że nawet gdyby chciał, nie potrafił przestać. Czując się jak główny bohater filmów detektywistycznych, adrenalina w nim dominowała, a on sam nie potrafił myśleć o niczym, co nie było chociaż w minimalny sposób związane z przestępstwem. Nie potrafił zliczyć, ile to już razy olał Dana na rzecz pracy, a potem gorliwie przepraszał za to kochanka, który, przeciwieństwie do Mike’a, nabył umiejętność gospodarowania sobie dość skutecznie czasu, a także w miarę swoich wybuchowych umiejętności znalazł złoty środek na odróżnienie życia osobistego od zawodowego. Havoc nadal był w tej dziedzinie laikiem, kompletnym nowicjuszem, który pozwalał, by praca dyktowała warunki gry i przewracała jego życie do góry nogami. Czasem nawet nie widział sensu przychodzenia do domu i rozmawianiu z Kurtzem. Nie wątpił, że kiedyś robota wykończy ich związek, zniszczy wszystko, co udało się im razem zbudować i może nawet zniszczy jego.
— Drobnostka — mruknął i wygiął usta w delikatnym uśmiechu, który pojawił się tam za każdym razem, gdy chciał wcisnąć Danowi kit i wykręcić się od rozmowy na drażniący temat. — Zrobisz mi kawy? — Musnął kochanka w żuchwę. — Ja pójdę do łazienki, by się trochę odświeżyć.

- Nie kłamie - oburzył się, choć uśmiech popsuł zamierzony efekt, a on sam spiął się nieco. – Unikam wciągnięcia cię w moją spaczoną psychikę – dodał i czmychnął do łazienki, gdyby Dana naszła chęć drążenia tematu, choć Havoc wiedział, że to i tak nastąpi. Może, kiedy wróci zmęczony z roboty, może, kiedy będą pić razem kawę zasypiając przy niej, a może nawet w łóżku, przy akompaniamencie cichych jęków i przyśpieszonych oddechów. Kurtz był mistrzem w rozwalaniu nastroju, za co nie raz już oberwał w zęby od Mike’a, a jego słowa zazwyczaj działy jak kubeł zimnej wody, natychmiast sprowadzały do pionu, wybudzały uśpioną czujność.
Havoc, wślizgując się do łazienki, zadbał o to, by zamknąć drzwi na zatrzask, co miało zmniejszyć potencjalne ryzyko realizacji drażniących planów Niemca chcącego zwrócić na siebie uwagę, albo skłonić kochanka do rzeczy, na które w tej chwili nie miał najmniejszej ochoty. W końcu powrót do pracy po szybkim, porannym seksie zawsze dekoncentrował, zmuszając do myślenia, co by było, gdyby jednak śledczy nakłamał przez telefon przełożonemu i został w domu. Mógł tylko podejrzewać, że obaj pogrążyliby się w totalnym chaosie, roztopili we własnym szaleństwie, a może i pozabijali.
Pozwalając, by warkocz zimnej wody, spływał ciurkiem po plecach, włosach, ramionach, pośladkach, nogach, przez chwilę przestał myśleć o morderstwach dokonanych w minionych dniach, tygodniach, miesiącach, zastanawiając się dla odmiany czy naprawdę było warto zaryzykować kolejną kłótnią i w ramach rehabilitacji wrócić wcześniej do domu, i wynagrodzić Kurtzowi te wszystkie lata, kiedy obijali się o siebie, wrzeszcząc, kłócąc się, kochając, rozmawiając, martwiąc się.