Havoc

Mike Havoc
32 lata | 1 stycznia 1971 r. | wydział zabójstw | śledczy

Roderick Havoc – oddany żołnierz, mąż, ojciec, dokładnie w tej kolejności. Poszedł, umarł i nigdy nie wrócił. W pamięci pierworodnego ulokował się jako bezkształtna plama wspomnień tonąca pod startą kurzu zapomnienia.

Trisha Havoc— kochająca żona, nadopiekuńcza matka, płacząca, pijąca, niemogąca spać w nocy ze spokojem wysłanym na wakacje przez poszarpane nerwy, nerwice, psychiatryk, a Havoc nawet nie ma odwagi spojrzeć jej w oczy.

Viviane Havoc* – nieżyjąca żona obecna w życiu Havoca w postaci obrączki na palcu.

Havoc ze swoją anemiczną skórą chowaną skrzętnie przed słońcem w zestawie z jasną, niemal platynową czupryną, na której dwadzieścia cztery godziny na dobę panuje artystyczny nieład domagający się konsultacji z grzebieniem, sprawia wrażenie czegoś chorego, niezdrowego. Szare oczy najczęściej skryte pod oprawkami przyciemnionych, kontrastujących z bladością okularów opartych na zgrabnym nosie, dopełniają tego wizerunku. Dopiero, gdy je ściągnie, można dostrzec przenikliwe spojrzenie oprawione w gęsty wachlarz jasnych rzęs i popękane usta, po których błąka się delikatny, enigmatyczny uśmiech w towarzystwie rzędu równych zębów zaciśniętych drapieżnie na filtrze papierosa. Zjeżdżając niżej dostrzega się dwudniowy zarost, a potem smukłą szyję, czasem naznaczoną czerwonymi, charakterystycznymi punktami — robota pewnego drania — które są ukrywane na kilkanaście różnych sposób przed światem. Pod zwyczajową, białą koszulą schowane są wyrobione przez lata praktyki mięśnie, tatuaż na lewym ramieniu (jego znacznie jest zakodowane tylko w głowie właściciela), parę blizn i jeszcze więcej czerwonych plan bynajmniej nie będących symptomem wysypki. Całe sto osiemdziesiąt trzy centymetry wzrostu zawdzięcza genom podarowanym przez ojca i długim, prostym nogą, waga (osiemdziesiąt jeden kilogramów) jest zaś uwarunkowana przez częste, wielogodzinne treningi i nieśmiertelny nałóg, który wraz z obrączką przyrósł do niego, drażniąc pewnego irytującego osobnika. Idąc wolnym krokiem przez ulicę, nie pozostawia po sobie wrażenia. Wydaje się taki jakiś bezbarwny i tylko nieliczni mogą wyczuć otaczającą go aurę. Zakładając swój szary, ulubiony płaszcz łatwo wtapia się w plamę szarych zjadaczy chleba. Ma do dyspozycji pięć ponumerowanych uśmiechów, parę wyhodowanych przez ciągłe marszczenie czoła zmarszczek oraz ledwo widoczne blade piegi, które podobno odejmują mu parę lat, a on śmie wątpić w ich urok, marząc o operacji mającej na celu likwidacje ich. Dorzucić do tego można jeszcze smukłe, długie palce lubiące ściskać rączkę pistoletu, baryton, w którym pobrzmiewa charakterystyczna chrypa niezależna od przeziębienia, pieprzyk pod lewym okiem, szorstkie dłonie i wiecznie zimną skórę, której nie ogrzeje nawet kubek ulubionej kawy.

Zdrowy rozsądek znika gdzieś pomiędzy fusiastą, obowiązkowo gorzką kawą a drugim, może trzecim papierosem drapiącym w gardło i wywołującym w płucach specyficzne mrowienie. Potem jest czwarty, piąty i szósty, i sześć kolejnych. Pozostawiają na ustach drażliwy posmak, roztaczając wokół „słodki” zapach nałogu. Jest wszędzie na rękach, ubraniu i nawet we włosach, i Mike już dawno przestał na niego zwracać uwagę. Skutecznie neutralizuje ten smród życia pchający się do nozdrzy z czterech stron świata. Dwie paczki dziennie, ot, tyle z tego wszystkiego przyjemności, która sukcesywnie doprowadza do bankructwa i hodowli zwierzątka w postaci raka, a Havoc bardzo lubi go dokarmiać czy to świadomie, czy mniej świadomie. Po prostu zawsze.

Może powinien złożyć światu przysługę i wywinąć się od życia, gdy do jego drzwi zapukała takowa okazja, może, ale jego ateizm ma się dobrze, a patriotyzm trochę mniej. Teraz przy życiu utrzymuje go tylko dług wdzięczności zaciągnięty u pewnej osoby w wyjątkowo skwarny dzień mogący się mierzyć wyłącznie z piekłem, złożona mimochodem obietnica rozwijana dawno przez zanieczyszczony wiatr, stęchła we krwi adrenalina, jednostronna miłość do naciskania za spust, słabość do odgłosu wystrzału i oczywiście papierosy. Gdzieś po drodze też są zrzucone na jego barki obowiązki, które trzymają w ryzach niewyparzoną gębę i szczerą chęć wymordowania jedną czwartą ludzkości po spędzeniu nocy na kłótni, wywalaniu przez okno rzeczy należących do masochisty dzielącego z nim życie, mieszkanie. Kiedyś go zabije – przestrzeli na wylot łeb, dorzuci trucizny do jedzenia, udusi poduszką, ale teraz nie potrafi się przyznać, że ten przeklęty Niemiec jest niezbędnym składaniem jego bytowania i najgorszym z możliwych uzależnieni, więc skrzętnie planowane morderstwo (posiada już parę wyjątkowo abstrakcyjnych scenariuszy) jest spychane z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok, aż któryś w końcu nie wytrzyma, trzaśnie drzwiami i nigdy nie wróci.

Uczucia, które palą go od środka, są zamykane na klucz, gdzieś na dnie duszy, gdy wychodzi z auta, do ludzi, uśmiecha się, pracuje, udając, że zmora jego życia nie istnieje, jest tylko nocnym koszmarem i złudzeniem. I wtedy ma czas na wszystko, dla wszystkich, tylko nie dla niego, dlatego częstym odruchem jest blokowanie połączeń od „popieprzonego palanta”. Warto też wspomnieć, że wyjątkowo sprawnie posługuje się łaciną kuchenną i boi się dwóch rzeczy — cisnącej się do płuc duchoty i paradoksalnie przywiązania.