Port Berkley

Dzień po niefortunnym wypadku w centrum Berkley, Eve postanowiła wybrać się autobusem na port. Musiała trochę odpocząć od miasta, a przy okazji odebrać przesyłkę, która zapewne już na nią czekała. Ba, od paru dni się tu wybiera.
Nie miała zbyt wielkich trudności z chodzeniem. Od, przy każdym kroku rana na udzie trochę ocierała się o spodnie, ale na szczęście założyła luźniejsze portki. Chwała temu, bo by chyba nie wytrzymała. Przed wyjściem z domu naćpała się trochę leków przeciwbólowych, bo wielki siniak na klatce piersiowej też robił swoje, dzięki temu mogła normalnie funkcjonować. W miarę. Wysiadłszy z busu, skierowała się od razu w stronę niewielkiej łodzi transportowej. Będąc zaraz na jej pokładzie, nie czuła się zbyt pewnie. Nie lubiła niestabilnego gruntu. Najlepiej czuła się na ziemi. Tak więc jej odwiedziny starego znajomego nie trwały długo. Odebrała małą paczuszkę od starszego mężczyzny. Zapytała się go jeszcze, czy ma jakieś wieści o Isaacu. Ten pokręcił ze smutkiem głową i wrócił do swojej roboty. Eve westchnęła. Z wolna zaczynała wierzyć, że mężczyzna, jej kochany mistrz, uciekł i ją zostawił. Albo zginął. Na jedno wychodzi. Została sama. Zagubiona jak w ciemności, niczym małe dziecko. Dalej nim była, do tej pory nie dorosła. Dlatego było jej z tym tak ciężko...
Nie chcąc jeszcze wracać, usadowiła się wygodnie na ławeczce, która stała tuż przy krawędzi portu. Przed nią nie znajdowała się żadna łódź, więc widok miała całkiem niezły. Ściskała paczuszkę w dłoniach. Wiedziała, co w niej jest. Zamówiony przez nią i specjalnie dla niej wykonany, sztylet wysokiej jakości. Mocno się na niego szarpnęła, ale go potrzebowała. Westchnęła znowu i odchyliła nieco głowę do tyłu, spoglądając w nieco pochmurne niebo. Co ma robić?

Zaczęła marznąć. Mogłaby dać się zabić za pewność, że gdyby Isaac tu był, na pewno powiedziałby jej teraz, żeby sobie bluzę zapięła czy coś. Z bliznami tu i ówdzie i z niezbyt przyjemnym wyrazem twarzy nie wyglądał na troskliwego tatuśka. Jednak Eve znała go od tej lepszej strony. Opiekuńczy, z naprawdę wielkim poczuciem humoru były mafiozo, który nigdy nie powiedział dobrego słowa obcej osobie (tak, bardzo pozytywny człowiek). Ale Evci tak, jak najbardziej. W sumie to jest to typ podobny do niej - zamknięty, ale z czasem jak się przyzwyczai, to się otwiera. Jakby dziewczyna nie znała swojej przeszłości, to by powiedziała, że to jej rodzony ojciec. To byłoby zaiste bolesne.
Żałowała, że nie wzięła jakiejś książki, żeby umilić sobie czas. Przez ostatnie dwa miesiące żyła z dnia na dzień, czasami całe dnie spędzając w domu, by tępo wpatrywać się w drzwi wejściowe z nadzieją, że zaraz wejdzie przez nie Isaac. Uzależniła się od niego. Nic dziwnego, naprawdę nie miała nikogo więcej, jak tylko jego. Z myśli wyrwał ją dziwny dźwięk, coraz głośniejszy. Stukanie obcasów. Pochyliła łeb do przodu, aż ją szyja zabolała. Masując się po karku, spojrzała prosto na nieznajomą kobietę, która właśnie rozpoczęła poszukiwania jakiegoś znienawidzonego właśnie przedmiotu w swojej torebce. Wzdrygnęła się mimowolnie. Kobiece torebki to jedne, zakichane czarne dziury. To jest udowodnione naukowo, tak. Odwróciła wzrok w stronę wody, ale kątem oka obserwowała poczynania nieznajomej. W końcu jakieś zajęcia. Obserwacja. Lubiła to robić. Czemu? Nie potrafiła tego do końca wyjaśnić, ale w pewien sposób ją to odprężało i pozwalało zapomnieć o własnych problemach. Wiecie, całe to zgadywanie kim jest przechodzeń, próby dostrzeżenia jakiś znaczących szczegółów, które dadzą jej do tego podpowiedzi. To było fajne! Tak, jest dziwna. Ale co z tego, jak się dobrze bawi?
Uśmiechnęła się lekko pod nosem. Nieznajoma wyglądała na nadzwyczaj niezadowoloną ze swojego telefonu. Wcale nie cieszyła się z tego faktu! Ale taka zdenerwowana... Nie, nie tylko taka. Ogółem wyglądała niczego sobie. Oho, chyba odzywa się w Eve jej zboczona cząstka. Ćśś. Kobieta spojrzała w tę stronę, to też ruda udała, że fascynują ją mewy nieopodal. I w sumie na krótką chwilę przyciągnęły jej uwagę, bo walczyły o kawałek chleba. Dwa małe bojowniki. Urocze. O, jeden wygrał i odleciał. A drugi smętnie poleciał za nim. Kątem oka zaobserwowała ruch. Kobieta wstała i zaczęła iść tuż przed rudą. Minęła ją, a Eve westchnęła bezradnie. W sumie przez chwilę zastanawiała się, czy by nie zagadać. No trudno, nieśmiałość i trudność w nawiązywaniu kontaktów znowu zwyciężyły. Sięgnęła do kieszeni po telefon. Co tam ciekawego w wielkim świecie? Już miała wejść w internet, gdy usłyszała nad sobą kobiecy głos. Szczerze zaskoczona, aż drgnęła i upuściła komórkę na ziemię. Spojrzała w górę, na twarz nieznajomej, która chwilę temu była na sąsiedniej ławce. Soczyście zielone ślepia próbowały zrozumieć, czego ona chce, ale prócz tego wyrażały czystą ciekawość.
- Tak, tak myślę - odparła, marszcząc rude brwi. Dobra, wyglądała na nieco osłabioną, ale nie sądziła, że aż tak bardzo, by ktoś podchodził i się o to pytał. Zaraz przypomniało się naszej kochanej Eve, że przecież jej drogi w cholerę telefon leży i opala się na betonie. Pochyliła się na siedząco i to był największy błąd tego dnia. Siniak na jej klatce piersiowej tego nie polubił i uznał, że jak już efekt leków przeciwbólowych zaczął słabnąć, to da Evci popalić za te nierozważne, dzikie ruchy. Dziewczyna syknęła i zamarła na moment w niecodziennej pozie. Chwyciła komórkę i powoli się wyprostowała. Odetchnęła. Ból minął. Czyli nie możemy się pochylać, ok, już wiemy. Spojrzała ponownie na kobietę, z lekka zażenowana sytuacją.
- Boli tylko trochę, serio. - burknęła niepewnie. Wolała dmuchać na zimne, bo jak znowu kolejna osoba będzie ją chciała wysłać do szpitala, to chyba pójdzie się pociąć mydłem. Na polikach rudowłosej pojawiły się delikatne rumieńce z zawstydzenia.